Shizuo x shota!Izaya - Dziecinność jest pojęciem względnym - Rozdział 4

I~ tym razem też się nie wyrobiłam xD Ale przecież to było oczywiste, że znowu przeceniam swoje możliwości x3 Ludzie, nie wierzcie mi, kiedy podaję jakiś termin, bo prędzej zjem kaktusa niż go dotrzymam >3< A serio, to nie mogłam się skupić i zamiast pisać rozdział, napisałam 4 shoty z Tsukim i Roppim .3. + okazało się, że nie czułam się tak źle tylko dlatego, że miałam gorączkę, a po prostu się odwodniłam .3. Moja mama się ciut zdenerwowała no i nie bardzo miałam dostęp do laptopa, no i rzycie jest tródne. Ogółem przepraszam wszystkich, którzy czekali i czekają. Oraz bardzo za to dziękuję. Nie mam już nic do dodania, więc~
Zapraszam do czytania~

Rozdział 4

Miałem nie przepraszać Izayi, i nie zrobiłem tego. On zresztą też nie zmienił swojego zachowania, a jednak kiedy się obudziłem, leżał obok i przeglądał mój telefon. W pierwszej chwili pomyślałem, że dalej śpię i tylko mi się wydaje, ale tak nie było. Izaya jak gdyby nigdy nic leżał w moim łóżku, z moim telefonem w ręku i sms'ował z moim bratem. Zmarszczyłem brwi, szykując się na przypływ adrenaliny, jednak nic takiego nie nastąpiło. Nie czułem się jakoś wybitnie zdenerwowany, nie miałem ochoty niczym rzucać. Jasne, byłem zły na Izayę, w końcu bez pytania zabrał moją komórkę, i ogółem wszedł do mojego pokoju, ale w jakiś sposób mi ulżyło, że najwyraźniej skończył z tym całym obrażaniem się.

 - Dzień dobry, Shizu-chan – uśmiechnął się, widząc, że już nie śpię. – Jak się spało?

 - Dobry... Chyba dobrze... – nadal zaspany, podniosłem się do siadu i rozejrzałem się po pokoju. Miałem wrażenie jakbym o czymś zapomniał, ale po chwili bezskutecznych prób przypomnienia sobie o co mogło chodzić, odpuściłem i zwróciłem wzrok na Izayę.

 - Czemu tutaj jesteś? – Izaya zamknął klapkę telefonu i spojrzał na mnie.

 - Ponieważ długo się nie budziłeś, a ja nie wiedziałem co robić, więc uznałem, że położę się z tobą i popiszę z Kasu-chan. – imię mojego brata nie brzmiało dobrze w ustach tej pchły. Z jakiegoś powodu, po prostu nie spodobał mi się fakt, że się znają. Nie chciałem, żeby Izaya wciągał Kasukę w swoje gierki.

 - Nie zbliżaj się do niego – burknąłem, wstając z łóżka. Podszedłem do walizki, której do tej pory nie rozpakowałem, i zacząłem w niej szperać za rzeczami na przebranie.

 - Oya, Shizu-chan~ Jak miałbym to zrobić~? Mieszkacie za daleko – chociaż byłem do niego plecami, mógłbym przysiąc, że mówiąc to, uśmiechał się w ten głupkowaty sposób. – Chyba, że chodzi ci o inny rodzaj zbliżenia. W sumie nie jest to taki zły pomysł. Gdybym był z Kasu-chan, miałbym lepszy dostęp do Shizu-chan, prawda?

 - Nie, nie prawda – warknąłem i odwróciłem się do niego, tym razem zdenerwowany jego uwagami. Wpatrywaliśmy się w siebie przed dłuższą chwilę, jakby to był jakiś konkurs spojrzeń. Pierwszy odwrółciłem wzrok, tym samym w pewnym sensie przegrywając. – Kasuka nie ma nic wspólnego z naszymi sprawami, więc daj mu spokój – westchnąłem ciężko i, uprzednio zabierając Izayi swój telefon, poszedłem do łazienki.

 Podczas mycia zębów, przypomniało mi się o czym wcześniej zapomniałem. Mianowicie – ponad dwie godziny temu miałem pojawić się w pracy, ale ktoś wyłączył budzik i teraz jestem spóźniony. Lepiej żeby ten gówniarz miał sensowne usprawiedliwienie, bo naprawdę za siebie nie ręczę.

 - Izaya! – krzyknąłem na niego, wchodząc do kuchni. – Skoro już wyłączyłeś budzik, mogłeś mnie sam obudzić! Przez ciebie jestem spóźniony – oparłem dłonie na blacie, na którym siedział chłopak i lekko się nad nim nachyliłem.

 - Shizuś, spokojnie. Dzisiaj masz wolne, a poza tym to dość zabawne ile czasu zajęło ci stwierdzenie, że zaspałeś. – zaśmiał się, klepiąc mnie po głowie, jakbym był jakimś pieprzonym zwierzęciem. Zmrużyłem oczy, przyglądając mu się uważniej.

 - Niby kto powiedział, że mam wolne? – zapytałem, zupełnie mu nie ufając. Skąd niby miałem wiedzieć kiedy mówi prawdę, a kiedy nie?

 - Mój tata. Namówiłem go na to, więc teraz mamy cały dzień dla siebie~ - oznajmił mi z dumą, chyba nawet nie zauważając jak bardzo mnie denerwuje.

 - I tak ci nie wierzę. – odsunąłem się od niego i na chwilę wyszedłem z kuchni, żeby zadzwonić i potwierdzić słowa Izayi. Miałem nadzieję, że nie mówi prawdy i nie będę musiał siedzieć z nim przez cały dzień w domu... Nie widziała mi się rola niańki. Niestety, tym razem nie zmyślał. Naprawdę miałem wolne, a Izaya miał mi dokładniej pokazać miasto, o czym oczywiście wcześniej nikt mi nie wspomniał. Powstrzymując się przed zgnieceniem telefonu, odetchnąłem kilka razy i wróciłem do kuchni, ale tym razem tylko stanąłem w drzwiach, opierając się o framugę.

 - Nie dasz się przekupić, co nie? – naprawdę byłbym skłonny mu zapłacić

***

 Chodziliśmy po mieście i wcale nie było tak źle, jak na początku się spodziewałem. Izaya sprawiał wrażenie prawie całkowicie normalnego dzieciaka. Prawie, ponieważ podczas tego całego oprowadzania, opowiadał mi także o mieszkańcach, a tego co wiedział, nie mógł raczej usłyszeć na ulicy. Do tego, podobno nie były to plotki, tylko potwierdzone informacje. Nawet nie chciałem myśleć skąd je wziął i do czego były mu potrzebne.

 - Shizu-chan, słuchasz mnie? – spojrzałem na niego, ze zdziwieniem, nie bardzo wiedząc o co chodzi. Chyba na chwilę się wyłączyłem.

 - Nie... Sory, zamyśliłem się – przyznałem, rzucając na ziemię papierosa, który prawdopodobnie już chwilę temu się wypalił. – Więc co mówiłeś?

 - Pytałem czy nie jesteś głodny, bo nie jadłeś śniadania. – powtórzył siadając na ławce. Po chwili zrobiłem to samo, zastanawiając się czy mam na coś ochotę. Nie byłem jakoś specjalnie głodny, ale z drugiej strony wiedziałem, że powinienem zjeść jakieś śniadanie. Kasuka zawsze mnie o to upominał.

 - Chyba nie... – wyciągnąłem z kieszeni drugiego papierosa i zapaliłem go, po chwili sięgając po całą paczkę i posunąłem ją w stronę Izayi. – Chcesz?

 Chłopak spojrzał na mnie zaskoczony, ale w sekundę później na jego ustach znowu pojawił się złośliwy uśmieszek.

 - Shizu-chan, proponujesz papierosy „dziecku”? Dajesz mi bardzo zły przykład, wiesz? – zaśmiał się, bez przerwy na mnie patrząc. – Nie chcę, wystarczy, że ty tym śmierdzisz.

 Wzruszyłem ramionami i schowałem paczkę, wdychając rakotwórczy dym. Co to niby miało znaczyć, że śmierdzę? Wcale nie było tak bardzo czuć ode mnie zapachu tytoniu. Chociaż może po prostu nie zwracałem na to uwagi.

 - Gdzie teraz idziemy? – zapytałem wrzucając, wypalonego w połowie, papierosa do kosza.

 Izaya rozejrzał się wokół, jakby sam nie wiedział gdzie chce iść, ale kiedy jego wzrok padł na coś za mną, lekko się uśmiechnął.

 - Możemy iść tam.

 Odwróciłem się i spojrzałem na miejsce, które wskazywał. Latarnia morska, stojąca na cholernie wysokim wzgórzu, na dodatek bez wyznaczonej drogi.

 - Tam w ogóle można wchodzić? – zmarszczyłem brwi, nie tyle nie zadowolony z pomysłu, a po prostu wątpiąc w poziom bezpieczeństwa tej wędrówki.

 - Niby nie, ale to nie znaczy, że się nie da – wyszczerzył się, jakby doskonale wiedział jak dostać się na górę, w co akurat mogłem uwierzyć bez problemu. – To jak? Idziemy, czy się boisz? – zachichotał, nawet nie próbując ukryć, że znowu chce mnie zmanipulować.

 Pewnie, że się nie bałem, więc tym bardziej nie czułem się w obowiązku udowadniać czegokolwiek, ale w jakiś sposób wiedziałem, że Izayi zależy, żebym się zgodził. W tamtej chwili w sumie nie widziałem niczego złego w pójściu na górę, więc kiwnąłem głową na znak, że nie mam nic przeciwko.

  - Tylko żebyś w połowie drogi nie powiedział mi, że nie wiesz gdzie iść – zastrzegłem, chcąc mieć jasność, że nas nie zgubi.

 - O to nie musisz się martwić, a nawet jeśli, to jeszcze nie teraz~. – zaśmiał się, ciągnąć mnie za sobą.

***

 - Daleko jeszcze? – zadałem to pytanie chyba już po raz setny, tylko po to, żeby znowu usłyszeć tą samą odpowiedź.

 - Jeszcze trochę~. Shizu-chan, nie bądź dzieciak, pytałeś mnie o to dziesięć minut temu.

 - A ty godzinę temu odpowiedziałeś to samo! – warknąłem na niego, zdenerwowany. Miałem wrażenie, że chodzimy po tym lesie w kółko. Drzewa, krzaki, jakieś skałki i wszędzie te głupie drzewa. Naprawdę zaczynałem wątpić, czy kiedykolwiek dotrzemy na miejsce. To było pierwszą rzeczą w którą przestawałem wierzyć. Drugą za to był powrót do miasteczka. Nawet jeżeli jakimś cudem trafimy do tej latarni, kompletnie nie umiałem sobie wyobrazić drogi na dół, kiedy przewodnikiem był Izaya.

 - Shizuuuś~, pośpiesz się~ - zawołał chłopak stojąc spory kawałek ode mnie. Powlokłem się do niego, naprawdę nie mając już najmniejszej ochoty iść dalej. Wolałem zawrócić, nawet jeśli do celu mieliśmy, podobno, bardzo blisko.

 Izaya złapał mnie za rękę i zaczął prowadzić w jeszcze większe zarośla. Przez myśl przeszło mi, że to naprawdę dobre miejsce na zabicie i zakopanie kogoś, ale szybko odrzuciłem ten pomysł, chociaż był naprawdę zachęcający, zwłaszcza pod względem Izayi.

 - Słuchaj, nie moglibyśmy wrócić? Zaczyna się robić późno. – to nie była wymówka. Słońce zaczynało zachodzić i robiło się już trochę zimno. Do tego wszędzie było mnóstwo komarów i innego robactwa.

 - Jak chcesz, możesz wracać~. Ale jak się zgubisz, ja nie będę cię szukał~. – zaśmiał się i puścił moją rękę, żeby móc rozchylić krzaki i przejść na ten mniej zalesiony obszar, gdzie wreszcie zobaczyłem jakąś ścieżkę. Aż nie wierzyłem, że jednak trafiliśmy.

 Spojrzałem najpierw na Izayę, a później na latarnię, od której dzieliło nas jakieś kilkanaście metrów.

 - Można tam wejść?

 - A czemu nie? – odpowiedział mi pytaniem na pytanie, uśmiechając się trochę pobłażliwie.

 Weszliśmy po spiralnych schodach na samą górę latarni i ku mojemu zdziwieniu w małym pokoiku, kiedyś należącym do latarnika, było niemal nienagannie czysto, jakby ktoś w dalszym ciągu tutaj pomieszkiwał. Uniosłem w górę jedną brew i zwróciłem wzrok na Izayę, czekając na wyjaśnienia.

 - Widać stąd całe miasto, więc czasami tutaj przychodzę – uśmiechnął się lekko i wyjął z małej szafeczki lornetkę, następnie podając ją mnie. – Sam zobacz.

 Zrobiłem jak powiedział i spojrzałem na miasto, które rzeczywiście było widać jak na dłoni. Więc Izaya przychodzi tutaj żeby... poobserwować ludzi? Kompletnie nie umiałem pojąć, co siedzi mu w głowie i dlaczego wybrał sobie akurat takie zajęcie, ale jedno musiałem przyznać – widok był naprawdę niesamowity.

 Oddałem brunetowi lornetkę, przez przypadek palcami muskając wierzch jego dłoni. To był tylko drobny gest, ale w odruchu spojrzałem na twarz Izayi, w tej chwili wyglądającą zupełnie inaczej niż zazwyczaj. Nie byłem pewien, czy to zasługa światła rzucanego przez zachodzące słońce, dzięki któremu oczy chłopaka nabrały całkiem innej barwy, czy jeszcze czegoś innego, ale nie mogłem przestać na niego patrzeć.
 Izaya natomiast z zaciekawieniem wpatrywał się we mnie, jakby oczekując ode mnie jakiegoś ruchu.
 Do końca nie wiem dlaczego i jak, ale w następnej chwili nachylałem się nad nim, delikatnie go całując.

 Objął mnie za szyję, odwzajemnjając pocałunek.

 To co mną pokierowało było prawdopodobnie tylko głupim impulsem, na dodatek wiedziałem, że nie powinienem był się mu poddać, ale w najmniejszym stopniu mnie to nie obchodziło. W tamtym momencie chciałem tylko móc całować Izayę, a wszystko inne na tą jedną chwilę straciło na znaczeniu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Więc tak też kończy się przedostatni rozdział tej historii x3 No to piąty w następne wakacje ^.-

 Miłego rozpoczęcia życzę~~ :*