Shizuo x shota!Izaya - Dziecinność jest pojęciem względnym - Rozdział 1

Cześć~ ^.^ Dzisiaj pierwszy rozdział nowego opowiadania, z którego dodaniem zbieram się od początku wakacji *te niespełnione plany Kanry Q.Q* Ale w sumie to dobrze, że zaczynam publikować dzisiaj, bo ładnie powinno mi się zmieścić do końca miesiąca, a druga seria, którą też chciałam dodać z 3rozdziałów rozwinęła się na 8 i dalej, więc w sumie same plusy, nie~? x3
 Poniższe opowiadanie będzie mieć 5rozdziałów i będą się pojawiać co jakieś trzy dni ( u mnie bardzo często dzień = noc, więc wybaczcie nieścisłość >w<) Wiem,  że to krótkie odstępy czasu, ale od początku miałam zamiar rozpocząć i zakończyć tę serię w jednym miesiącu, poza tym chciałabym też jakoś wynagrodzić te długaśne przerwy mające miejsce w przeszłości x3
 I jeszcze jak widzicie, tam z boku pojawił się obrazek z chibi Linkiem jedzącym jabłka na złość Putinowi x3 Uznałam, że skoro już coś bazgram to pochwalę się na co marnuję/pożytkuję czas. Oprócz tego czasami będę dodawać coś do rozdziałów (jak dziś) i w wolnej chwili założę osobną kartę na pozostałe arty :3
 Dobra, bo się rozpisałam >w<
Enjoy~☆

Rozdział 1

 Po kilkugodzinnej jeździe pociąg w końcu zatrzymał się na mojej stacji i mogłem wysiąść. Od razu, kiedy znalazłem się na zewnątrz odpaliłem papierosa i zaciągnąłem się nim.

 Przez całą podróż zapaliłem może raz. Konduktor wszedł do przedziału akurat kiedy wyrzucałem niedopałek przez okno, więc zasadniczo rzecz biorąc nie mógł mi udowodnić, że paliłem, ale później i tak cały czas miał na mnie oko. W pewnym momencie myślałem, że nie wytrzymam i zrobię mu krzywdę. Nie podobał mi się sposób w jaki na mnie patrzył. Jakbym kogoś zabił, a ja przecież chciałem tylko zapalić i się nie denerwować. Naprawdę wkurwiający człowiek.

 Odetchnąłem głęboko, wypuszczając spomiędzy warg obłoczek dymu i rozejrzałem się dookoła. Peron znacznie różnił się od tych w Tokio, ale szczerze mówiąc niewiele mnie to obchodziło. Ważne, że dotarłem na miejsce. Poprawiłem zawieszoną na ramieniu torbę i podniosłem z ziemi walizkę, kierując się w stronę parkingu. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że zaprezentowanie się przyjacielowi rodziców z papierosem w ustach nie jest zbyt dobrym pomysłem. Zaciągnąłem się ostatni raz i rzuciłem niedopałek na ziemię. Zaraz po tym usłyszałem jak ktoś mnie woła, więc odwróciłem się i widząc machającego do mnie mężczyznę, ruszyłem w jego stronę.

 - Ach, Shizuo, ale wyrosłeś. Ostatni raz, jak cię widziałem, chodziłeś jeszcze w pieluszkach. – zaśmiał się i objął mnie na powitanie. Czułem się trochę niezręcznie, bo właściwie nie znałem tego gościa. Wiedziałem tylko jak się nazywa, więc dziwnie było usłyszeć takie słowa.

 - Ano, miło poznać... – nie bardzo wiedziałem co innego powiedzieć. To było pierwsze co przyszło mi do głowy.

 - Racja, zapomniałem, że możesz mnie nie pamiętać – zakłopotany odsunął się ode mnie. – Takashiro – przedstawił się, wyciągając dłoń w moją stronę, którą, po uprzednim odstawieniu walizki na ziemię, uścisnąłem.

 - Możesz już wsiadać, ja spakuję twoje rzeczy do bagażnika i będziemy jechać.

 - Okej, dzięki – mimo, że przytaknąłem, poczekałem aż otworzy bagażnik i sam wpakowałem do niego torby, dopiero po tym zajmując miejsce pasażera i jak miałem w zwyczaju - oparłem czoło o szybę. Ta podróż była dużo przyjemniejsza od tej pociągiem. Żadnych niedoszłych samobójców, żadnych staruszek zaciekle usiłujących przekonać cię do kościoła, żadnego gadania. Pewnie gdyby jazda trwała trochę dłużej, byłbym w stanie zasnąć, ale na szczęście nie zdążyłem. Podjechaliśmy pod jednorodzinny domek, podobny do tych, które widuje się na filmach. Miałem w planie wziąć tylko szybki prysznic i jechać z Takashiro do sklepu, dowiedzieć się na czym miałaby polegać moja praca u niego. Nie czułem się jakoś specjalnie zmęczony, więc nie widziałem potrzeby odkładania tego na jutro.

***

- Co dokładnie miałbym robić? – spytałem, podchodząc za nim do lady.

 - Głównie dostarczać większe zamówienia do domów mieszkańców – wyjaśnił. W sumie nie brzmiało to tak źle, wolałem zajmować się transportem, niż siedzieć w sklepie i bać się o zniszczenie czegoś. Przez dłuższą chwilę panowała cisza, aż do momentu w którym przerwał ją dźwięk dzwonka telefonu.

 Takashiro odebrał i chwilę rozmawiał, najprawdopodobniej ze swoją żoną. Po jego minie mogłem wnioskować, że coś się stało.

 - Wybacz Shizuo, ale chyba jednak dzisiaj będziesz musiał mnie zastąpić w sklepie – powiedział po skończonej rozmowie – Moja córka prawdopodobnie złamała sobie rękę i muszę jechać do szpitala – westchnął ciężko, wyraźnie zmartwiony stanem swojego dziecka. Moi rodzice podobnie reagowali, kiedy ja lądowałem w szpitalu z połamanymi kośćmi.

 - Mogę zostać, w końcu po coś tu przyjechałem.

 - Dasz sobie radę? – przez chwilę się wahałem, ale w końcu kiwnąłem głową, uznając, że to nie może być przecież takie trudne.

 - Naprawdę dziękuję – z tymi słowami wyszedł ze sklepu, a ja zostałem sam z między innymi kasą fiskalną do ogarnięcia. Używanie jej nie może być jakoś bardzo skomplikowane... Ale i tak wolałbym nie musieć jej używać.

 W miarę upływu czasu temperatura zaczęła wzrastać i nawet mimo włączonej klimatyzacji w sklepie było dość duszno. Co jakiś czas przewijali się pojedynczy klienci, lub grupki jakiś dzieciaków, zwykle kupując jakieś owoce, albo butelki z wodą. Było całkiem spokojnie i nawet zacząłem myśleć, że przyjazd tutaj nie był jednak takim takim złym pomysłem. Z początku nie chciałem się zgodzić, bojąc się, że przez swoją siłę mógłbym coś zniszczyć, ale muszę przyznać, że dawno nie czułem się tak spokojny.

 Spojrzałem na wyświetlacz telefonu, rejestrując nową wiadomość od Kasuki, z pytaniem jak sobie radzę. Zacząłem mu odpisywać, kiedy usłyszałem dźwięk dzwoneczka przy drzwiach, oznaczającego, że ktoś wszedł do sklepu. Odruchowo uniosłem głowę i z zaskoczeniem stwierdziłem, że chłopiec jakimś cudem stoi już przy ladzie. Wwiercał we mnie spojrzenie swoich, niepokojąco czerwonych oczu, a kąciki ust uniesione miał ku górze w uśmiechu, który jakoś od razu mi się nie spodobał.

 - Cześć – przywitał się jakby było to najnormalniejszą rzeczą w świecie, którą robi się po napotkaniu obcej osoby. Uniosłem w górę jedną brew, zdziwiony, dokładniej mu się przyglądając. Zwyczajny nastolatek, taki sam jak ci z wcześniej, ale miał w sobie, coś co kazało mi uważać.

 - Cześć – odpowiedziałem po chwili wahania – Kupujesz coś, czy... po coś przyszedłeś?

 - Przyszedłem żeby się z tobą przywitać, głupi Shizu-chan! – wykrzyczał dąsając się, nawet nie zdając sobie sprawy jak tym zdrobnieniem podniósł mi ciśnienie. Gdybym nie uznawał zasady o nie biciu dzieci, teraz bym go walnął.

 - Nie mów tak do mnie – burknąłem – Skąd w ogóle wiesz jak się nazywam? – zapytałem, kiedy dotarło do mnie, że przecież nie znam tego dzieciaka, więc skąd niby on ma znać mnie?

 - Tajemnica~ - wyszczerzył ząbki w szerokim uśmiechu. Teraz nie podobał mi się jeszcze bardziej niż wcześniej. Westchnąłem i potarłem kark dłonią, zirytowany, jak i zmieszany obecną sytuacją. Nie byłem pewien co powinienem zrobić z tym dzieciakiem, jedyne co przychodziło mi do głowy to wyrzucenie go ze sklepu, ale tak chyba nie powinno się robić, więc pozostawałem w kropce. Mogłem też zacząć go ignorować, ale nie wydawało mi się, że byłbym w stanie nie zwracać na niego uwagi, zwłaszcza jeśli miał zamiar cały czas się na mnie patrzeć. Sam starałem się kierować wzrok na wszystko, tylko nie na niego, mając nadzieję, że w końcu jak każde dziecko się znudzi. Zegar jednak odmierzał kolejne minuty, a on stał jak stał i nie wyglądało, żeby w najbliższym czasie planował sobie pójść.

 - No co? – warknąłem w końcu, nie mogąc już wytrzymać i kolejny raz udowadniając sobie jak mało mam cierpliwości.

 - Nic, ładny jesteś – cicho się zaśmiał, a ja poczułem jak moje policzki stają się cieplejsze. – Jak uroczo, Shizu-chan~. Rumienisz się~ - podparł brodę na dłoni, patrząc na mnie jak na obrazek.

 - Przestań – pstryknąłem go w czoło, niechcący używając chyba trochę za dużej ilości siły. Zmarszczył brwi i przełożył dłoń do zaczerwienionego miejsca, lekko je masując.

 - Shizu-chan jesteś agresywny. Jesteś pewien, że to praca dla ciebie? – zaśmiał się, wyraźnie strojąc sobie żarty. Aż coś we mnie zawrzało kiedy usłyszałem jego uwagę. Jedynym który był odpowiedzialny za popsucie mojego humoru, był ten dzieciak i to przez niego robiłem się ‘’agresywny”.

 - Słuchaj, dzieciaku. Powiedz czego chcesz i spadaj. Nie mam ochoty na jakieś głupie gierki – warknąłem, łapiąc go za przód koszulki i trochę przyciągając w swoją stronę. Ze zdziwioną miną przekrzywił głowę w bok, jakby nie miał pojęcia o co chodzi.

 - Yare, yare, Shizu-chan, jakiś ty nudny. Za szybko się denerwujesz – potrząsnąłem nim i chciałem znowu upomnieć go w kwestii przezwiska jakie mi wymyślił, ale ubiegł mnie, zabierając głos. – Chcę się z tobą przespać – wzruszył ramionami, ani trochę nie speszony swoimi słowami i z tą nieznośną pewnością siebie patrzył mi prosto w oczy. Ja za to po usłyszeniu jego oświadczenia, puściłem go, nie mogąc uwierzyć, że naprawdę to powiedział. To chyba jakiś żart, żeby jakiś dzieciak po prostu wszedł do sklepu i ot tak składał drugiej osobie – w tym przypadku mnie – tego typu propozycje.

 - Co jest z tobą nie tak? – spytałem, jak najbardziej poważnie, zaczynając go podejrzewać o jakieś problemy psychiczne.

 - Jak nie miło – prychnął i skrzyżował ręce na piersi, ani na chwilę nie tracąc pewności siebie. – Więc jak będzie~?

 Trudno było mi w to uwierzyć, ale on pytał poważnie.

 - Nie ma mowy – pokręciłem przecząco głową, średnio ogarniając o czym i z kim tak właściwie dyskutowałem. – A teraz, dzieciaku już lepiej idź. – sam się sobie dziwiłem, że potrafiłem mówić z takim spokojem. Normalnie pewnie już dawno posłałbym go do szpitala, albo i gorzej.

 - Nie chcę wychodzić – oznajmił, nie ruszając się choćby o krok. Wkurzająca pchła. Właśnie, on jest jak jakiś pasożyt. Też trudno się pozbyć.

 Odetchnąłem i kilka razy na przemian to zacisnąłem dłonie w pięści to je rozluźniłem, powtarzając sobie, że to tylko głupie dziecko, a dzieci się nie bije. Wyszedłem zza lady i podszedłem do chłopaka, na którego twarzy zaczęło malować się zaciekawienie. Bez słowa złapałem go za kaptur z dziwacznymi uszami kota i starając się nie oderwać tej części ubrania, podniosłem dzieciaka nad ziemię, następnie po prostu wystawiając go na zewnątrz.

 - Idź już sobie – mruknąłem, wracając do sklepu z nadzieją, że za mną nie pójdzie, ale jak to się mówi, nadzieja matką głupich, nie? Odwróciłem się, będąc w połowie drogi od drzwi i mrużąc oczy znowu do niego podszedłem. – Słuchaj no, ty... – przerwałem nie bardzo wiedząc jak go nazwać. ‘’Dzieciak” było w porządku, ale nie mogłem tak na niego mówić w nieskończoność. Albo i mogłem, nie wiem, ale mimo wszystko wolałbym wiedzieć jak ma na imię.

 - Izaya. – przedstawił się, jakby czytając mi w myślach.

 - Okej, więc Izaya. Wyjaśnijmy sobie jedno. Nie znam cię i nigdy się z tobą nie prześpię. Poza tym jesteś dzieciakiem, lepiej wracaj do domu i grzecznie czekaj na obiad.

 - Aww, Shizu-chan tak o mnie dba~ Jak uroczo – uśmiechnął się w ten swój wredny sposób i poklepał mnie po policzku. – Ale masz rację, pójdę już. Do zobaczenia niedługo, Shizuś~ - po tych słowach wyszedł, pozwalając mi na próbę chociaż minimalnego uspokojenia się. Wróciłem za ladę i z ciężkim westchnięciem opadłem na krzesło. Wiedziałem, że nie ma mowy o powrocie mojego dobrego humoru, sprzed pojawienia się Izayi. Na dodatek chociaż nie chciałem, nie umiałem wyrzucić go z głowy, przez co po pewnym czasie poczułem w niej nieprzyjemne pulsowanie.

 - Kurwa – zakląłem pod nosem i sięgnąłem po jakieś proszki tłumiące ból. Biorąc je, zgarnąłem też telefon, przypominając sobie o odpisaniu na wiadomość od brata. Odtworzyłem klapkę telefonu i będąc już gdzieś w połowie pisania, ponownie usłyszałem dzwoneczek przy drzwiach, a do sklepu wmaszerowała cała gromadka roześmianych dzieciaków, prawdopodobnie w drodze na plażę. Od dzisiaj oficjalnie nienawidzę wszystkich dzieci, z wyjątkiem Kasuki i każdego dzwoneczka, który może oznaczać ich pojawienie się.

***

 Pod wieczór, razem z Takashiro wracałem do jego domu, rozważając czy wspomnieć mu o tym dzieciaku, czy zignorować dzisiejsze zajście i potraktować je jako jednorazowy incydent. Niby chłopak zapowiedział, że wróci, ale dzieci często mówią coś, czego później nie robią, więc jest szansa, że się rozmyśli, nie? Westchnąłem cicho, dochodząc do wniosku, że jak na obcego dzieciaka, zajmował mi całkiem dużo czasu. Najlepiej będzie jeżeli zaczekam do jutra i zobaczę co się stanie. Jak wróci, najpewniej znowu wywalę go za drzwi, a później dowiem się gdzie mieszka i chyba porozmawiam z jego rodzicami, albo coś...

 Po jakimś czasie spaceru, doszliśmy do właściwego domku. Na werandzie siedziały dwie dziewczynki, chyba bliźniaczki. Jedna z nich – ta w krótszych włosach – miała zabandażowaną rękę, więc od razu domyśliłem się, że to z jej powodu Takashiro musiał dzisiaj wyjść.

 - Tato~, Shizuo-san, witajcie z powrotem~! – wykrzyczała druga bliźniaczka, kiedy tylko nas zauważyła. Złapała siostrę za zdrową rękę i razem podbiegły do nas, przytulając nie tylko swojego tatę, ale i mnie.

 - Jak wam minął dzień? Kururi, ręka jeszcze bardzo boli? – Takashiro poczochrał dziewczynką włosy i zwrócił się do jednej z nich. Kururi bez słowa pokręciła głową, co pewnie miało znaczyć, że już jej nie boli. Po dokładniejszym przyjrzeniu się jej, stwierdziłem, że jest całkiem podobna do Kasuki. On też nie lubił za dużo mówić.

 - Zajęłam się Kuru-ne, więc nic jej już nie boli~ - zapewniła druga bliźniaczka, z dumnym uśmiechem na ustach.

 - To dobrze – Takashiro odwzajemnił uśmiech i odwrócił się do mnie, dłonią wskazując na dziewczynkę w okularach. – Ona nazywa się Mairu, myślę, że nie powinieneś mieć większych kłopotów z rozróżnieniem ich, chyba, że przyjdą im do głowy jakieś przebieranki. Raczej nie robią tego typu rzeczy, ale w razie wątpliwości – pytaj śmiało.

 - W porządku – przytaknąłem, patrząc w ślad za bliźniaczkami, które już zdążyły zniknąć za domem, prawdopodobnie w ogrodzie.

 Wszedłem z Takashiro do domu i po zdjęciu butów, samemu nie wiedząc co innego miałbym zrobił, poszedłem za nim do kuchni. Kiedy tylko przekroczyłem jej próg stanąłem jak wryty, widząc kogoś, kogo zobaczyć w zupełności się nie spodziewałem. Przy stole, na jednym z krzeseł siedział Izaya i jakby nigdy nic z ciekawością mi się przyglądał. Nie byłem pewien czy próbuje wybadać sytuację i sprawdzić, czy powiedziałem coś jego ojcu, czy może po prostu postanowił kontynuować swoje zajęcie z popołudnia, ale tak czy inaczej - wkurzał mnie.

 - Napijesz się czegoś, Shizuo? – zapytał mnie Takashiro.

 - Mleka, jeśli można – mruknąłem i usiadłem przy stole, po przeciwnej stronie niż Izaya. Starałem się na niego nie patrzeć, ale nie mogłem powstrzymać się przed zerkaniem w jego stronę, co wyraźnie sprawiało mu radość.

 Z niewyraźnym „dzięki” odebrałem od mężczyzny butelkę mleka i upiłem dużego łyka, oczekując, że może dzięki temu przestanę się denerwować. Nic z tego. Dopóki ten dzieciak był w pobliżu, nawet jeśli tylko siedział - nie było mowy, żebym się nie irytował.

 - To brat bliźniaczek i mój kochany, nieznośny syn – Izaya. – przedstawił mi go, bardzo celnie używając słowa „nieznośny”. Kiwnąłem głową, nadal wpatrzony w czerwone ślepia chłopca, które w jakiś sposób zdawały się hipnotyzować.

 - Znamy się już – spojrzałem na mężczyznę, zdziwionego moim oświadczeniem. - Przyszedł dzisiaj do sklepu - wyjaśniłem.

 - Rozumiem. Mam nadzieję, że za bardzo ci nie przeszkadzał – mężczyzna zaśmiał się, jakby z jakąś obawą zerkając w stronę syna. Ciekawe czy wiedział jak specyficzny charakter ma Izaya.

 - Nie, był całkiem znośny – skłamałem, z jakiegoś powodu czując, że powiedzenie prawdy niosłoby za sobą mnóstwo konsekwencji dla mojej osoby. Po dzisiejszym zachowaniu Izayi byłem skłonny twierdzić, że byłby zdolny do odwrócenia sytuacji i powiedzeniu, że to ja się do niego przystawiałem.

 - A wiesz, Shizu-chan, jutro idę z tobą do pracy! Cieszysz się, prawda? – krzyknął nagle ożywiony Izaya, zeskakując ze swojego krzesła i podszedł do mnie. Patrzyłem na niego, jakbym właśnie zobaczył ufoludka, powoli analizując jego słowa. Tylko jedno mogłem stwierdzić na sto procent. Jutro będzie najgorszym dniem w moim dotychczasowym życiu. 

Jejku, dawno się tak nie bałam przed publikowaniem czegoś ;3; Niby jest w porządku, a mi się coś nie podoba >.< Przepraszam za tego Shizuo, coś chyba mi nie wyszedł Q.Q Drugi rozdział będzie lepszy, obiecam~ 

 I no, trzymajcie się gdziekolwiek jesteście~ x3 Zwłaszcza jeżeli stoicie w tych piekielnych korkach to życzę powodzenia i jakiegoś deszczu, żeby chłodniej było~ Do następnego~ x3