Psyche x Roppi - "Heat - Haze Days" - song-fick

Ohayo~~ Jak zapowiadałam, oto song - fick do piosenki "Heat-Haze Days", lub jak wolicie "Kagerou Days". Swoją drogą w polskiej części internetu jest już do niej fanfick, również z Durarary <KLIK>. Napisany przez Madame Black, jeżeli nie znacie, to polecam ^.- I mam nadzieję, że nie pogniewa się na mnie za zdublowanie piosenki x3.

  Jeżeli chodzi o sam zapis fanficka, jest nieco inny niż zazwyczaj, więc wyjaśnię. 

   Czarną, pogrubioną czcionką opisuje Cień, różową wtrącam myśli Psyche, a czerwoną Roppiego. Normalna, czarna to wspólne myśli i działania obu postaci :3 

<Piosenka> W wersji Nico Nico, bo wydaje mi się, że brzmi ładniej niż oryginał x3

Enjoy~ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mirażowe Dni

15. sierpnia, 12.30 popołudniu

Pogoda była niewiarygodnie ładna

Wśród mdławych promieni oślepiającego słońca

Rozmawiałem z tobą, nie mając nic innego do robienia

 15 sierpnia, 12.30 popołudniu. Zwyczajny letni dzień w jednym z wielkich Tokijskich miast. Wszechobecny hałas; setki ludzi śpieszących się do domu, lub pracy, podniesione głosy kłócących się kierowców, stukot obcasów o chodnik i wszystko to połączone w dość osobliwy ton znany wszystkim mieszkańcom Ikebukuro. Pomijając zanieczyszczone spalinami powietrze, to całkiem urokliwe miejsce. Dużo się dzieje, więc nuda mi nie dokucza.

 Uśmiechnąłem się do siebie w myślach i leniwie przeciągnąłem, wysuwając przy tym pazurki. Od jakiegoś czasu leżałem na gałęzi drzewa i rozkoszowałem się przyjemnym ciepłem pojedynczych, słonecznych promieni , którym udało przedrzeć się przez liście. Ach, pogoda była niewiarygodnie ładna i gdybym mógł, zapomniałbym o tej dwójce siedzącej na pobliskich huśtawkach.

Spojrzałem na nich i może nawet zrobiło mi się ich odrobinę szkoda, ale nieważne. Tak czy inaczej – ktoś dzisiaj zginie. Zgrabnie zeskoczyłem z drzewa i podszedłem do chłopaka w czarnej koszulce. Miauknąłem, zyskując tym jego uwagę i w ten sposób chwilę później siedziałem na jego kolanach.

 Odepchnąłem się nogami od ziemi, lekko bujając się na huśtawce. Wśród mdłych promieni oślepiającego słońca rozmawiałem z tobą, nie mając nic innego do robienia, lecz to w zupełności mi wystarczało. Cieszyłem się, że w ten letni dzień udało mi się wyciągnąć cię z domu. Tak rzadko z niego wychodziłeś, że już zaczynałem się martwić, że chcesz zostać jakimś hikikomori, czy kimś takim.

 Na szczęście nie miałem racji i dziś wreszcie udało mi się wyprosić wspólny spacer.

 Nasza rozmowa chwilowo przycichła, więc siedzieliśmy w ciszy od czasu do czasu zakłócanej przez mruczenie, siedzącego ci na kolanach kota. Miło było widzieć cię tak odprężonego, jednak ja nie mogłem pozbyć się przeczucia, które pojawiało się zwykle, kiedy miało stać się coś złego.

Spojrzałem na ciebie, właśnie sadzałeś na swoich kolanach czarnego kota. Z uśmiechem prezentującym to twoje wieczne szczęście i niekończący się optymizm, głaskałeś go, a ja im dłużej oglądałem tę z pozoru zwyczajną scenę, tym większy niepokój odczuwałem. Chociaż wszystko pozostawało bez zmian, czułem się nieswojo i powoli zaczynałem żałować, że zgodziłem się wyjść z tobą.

"Ale wiesz, jestem typem osoby, która nie cierpi słońca"

Mruknęłaś wyraźnie, głaszcząc kota

Ach, ścigałaś tego kota, jakby przed tobą uciekał

Wskoczył na ulicę, gdy sygnalizacja świetlna zmieniła kolor na czerwony

Nagle, znikąd pojawiła się ciężarówka, potrąciła cię, wrzeszczałem

Twoje perfumy zmieszane z krwią dławiły mnie

Wśród mgły kłamstw, ciepła śmiechu "To wszystko jest realne!"

A z tym, przeszkadzający odgłos świerszcza, jasnoniebieskie, letnie niebo zachmurzyło się

  - Dzisiaj mamy naprawdę ładną pogodę – odezwałem się po dłuższym czasie, patrząc na bezchmurne niebo.

  - Tak, ale wiesz, jestem typem osoby, która nie cierpi słońca – mruknąłeś wyraźnie w odpowiedzi, głaszcząc kota. 

 Szczerze mówiąc, sądziłem, że wolisz takie dni jak dzisiaj, niż na przykład te deszczowe, podczas których niebo zasnute jest szarymi chmurami. Widać, mimo tych paru lat znajomości, nadal wiem o tobie tyle co nic. To moja wina, nigdy specjalnie nie interesowałem się cudzymi sprawami, nawet jeśli była to bliska mi osoba. Ale przecież mam mnóstwo czasu, żeby to zmienić. Równie dobrze mogę zacząć bardziej się interesować takimi pierdołami od jutra. Czas przecież się nie skończy.

 Spodziewałem się takiej odpowiedzi, wspomniałeś kiedyś, że to jeden z powodów przez które nie wychodzisz z domu, ale przez to jedynie bardziej się cieszyłem z wyjątku, jaki dla mnie zrobiłeś.

 - Chodźmy już stąd – zaproponowałem, mając nadzieję, że jeśli pójdziemy w inne miejsce, to nieprzyjemne przeczucie zniknie.

 Szliśmy parkową aleją, rozmawiając o mniej, lub bardziej ważnych rzeczach, kiedy w pewnym momencie trzymany przez ciebie kot zeskoczył ci z rąk i zaczął biec przed siebie. Ach, ścigałeś tego kota jakby przed tobą uciekał. Z ledwie widocznym, rozbawionym uśmiechem patrzyłem na to zajście, do momentu w którym przez moje ciało przebiegł zimny dreszcz, jakby ostatni sygnał ostrzegawczy.

 Kot wskoczył na ulicę, a ty – zbyt skupiony na nim – nie zauważyłeś gdy sygnalizator światła zmienił kolor na czerwony. Krzyknąłem, żeby cię zatrzymać i biegiem rzuciłem się w twoją stronę, ale wtedy...

 Nagle znikąd pojawiła się ciężarówka, potrącając cię. Nie mogłem nic zrobić. Stałem kilka kroków od ciebie, leżącego na ulicy w kałuży krwi i nie mogłem się ruszyć. Masa emocji, jakie w tamtej chwili we mnie uderzyły, sparaliżowała mnie. Czułem niewyobrażalny strach, chociaż przekonywałem się, że to nieprawda. Bolało, nie mogłem zapanować nad łzami.Dlaczego to musiałeś być ty? Czemu się nie zatrzymałeś?

 Usłyszałem czyjś głośny krzyk, dopiero po chwili dotarło do mnie, że to ja wrzeszczałem.

 Oddychanie przychodziło mi z trudem, twoje perfumy zmieszane z krwią, dławiły mnie. Zasłoniłem usta i nos dłonią, ale to nie pomogło. To wszystko nie jest prawdą – chciałem w to wierzyć, jednak czas mijał i nic się nie zmieniało. Chciałem się obudzić z tego koszmaru.

 Wśród mgły kłamstw, ciepła śmiechu, zgromadzonych w koło ludzi – leżałeś martwy.

 Gdzieś w tłumie, wydawało mi się, że zobaczyłem tego piekielnego kota, który wciągnął cię na jezdnię, ale pomyliłem się. Cień samego mnie stał po drugiej stronie ulicy, uśmiechając się złośliwie.

 „To wszystko jest realne!” – rozbrzmiało mi w uszach, a z tym, przeszkadzający odgłos świerszcza. Czas jakby się zatrzymał i w całej tej przerażającej, nieprawdopodobnej rzeczywistości zostałem tylko ja i Cień.

 Jasnoniebieskie, letnie niebo zachmurzyło się, czerń ogarnęła wszystko z wyjątkiem tego podłego uśmiechu i rozmazanej wszędzie krwi.

 A nie mówiłem, że tak to się skończy? Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu, zamazując tarczę zatrzymanego zegara krwią twojego przyjaciela. Nie patrz tak, to dzięki mnie żyjemy.

Obudziłem się w swym łóżku; zbudziło mnie tykanie zegarka

Która godzina?

14. sierpnia, coś po 12. popołudniu

 Obudziłem się w swoim łóżku; zbudziło mnie tykanie zegarka.

 Leżałem nieruchomo wpatrzony w sufit, czując jak pot spływa mi po skroni. To był tylko sen.

Odetchnąłem głęboko, przekręcając się na bok. Telefon zawibrował, a ekranik zaświecił się na niebiesko. Wysłałeś mi wiadomość, prosząc o spotkanie. Zdziwiłem się, ponieważ zawsze to ja piszę do ciebie w takich sprawach. Czy stało się coś, przez co chcesz się ze mną zobaczyć? Powinienem się cieszyć, ale zamiast tego czułem tylko przytłaczający smutek.

 Raz jeszcze spojrzałem na wyświetlacz telefonu, żeby sprawdzić która godzina. 14 sierpnia, coś po 12 popołudniu. Mój zegarek się spóźnia, więc jest pewnie jakoś wpół do pierwszej. W moim śnie też wstałem o tej godzinie, tylko dzień był inny. Nie wierzę w zbiegi okoliczności, ale w tym przypadku nie ma innego wyjaśnienia. Poza tym... sny się nie spełniają, więc nie umrzesz. Spotkamy się w parku, a wieczorem każdy wróci do swojego domu, cały i zdrowy. Jestem pewien, a mimo to...

Wolałbym dzisiaj nie wychodzić. Nie chcę, żeby mój sen się powtórzył.

Przypomniałem sobie dźwięk tego obrzydłego, denerwującego świerszcza

"Ale wiesz, to trochę dziwne

We wczorajszym śnie widziałem dokładnie, jak teraz, idących nas w parku

Dlaczego nie wrócimy teraz do domu?" W tej samej chwili, gdy zeszłaś ze ścieżki

Wszyscy wokół nas, spojrzeli w górę i rozdziawili usta

Żelazny, spadający słup przebił twe ciało

Dźwięk dzwonka telefonu oraz twój rozdzierający krzyk wypełnił przestrzeń między parkowymi drzewami

Podczas tej nienaturalnej sceny, ciepły, ikrzący się śmiech "Jakież to prawdziwe!"

Niewyraźnie z dala widziałem twój uśmiech

Spacerując z tobą po parku i opowiadając ci mój sen, przypomniałem sobie dźwięk tego obrzydłego, denerwującego świerszcza.

  - Wierzysz w to? – zaśmiałeś się cicho, wyraźnie nie wierząc w moją historię. Sam również w nią nie wierzyłem, ale chciałem usłyszeć poparcie z twojej strony.

 Zapytałeś na poważnie, jakby moja odpowiedź miała się pokrywać z twoją. Wolałem usłyszeć słowa zaprzeczenia, a nie przytaknięcie... Chciałem, żebyś potwierdził, że nie umrzesz.

 - Ale wiesz, to trochę dziwne. We wczorajszym śnie widziałem dokładnie, jak teraz, idących nas w parku. – odezwałem się po chwili, markotniejąc jeszcze bardziej. W moim śnie wszystko pokrywało się z obecną scenerią.

 - Więc dlaczego nie wrócimy teraz do domu? – zapytałeś z lekkim uśmiechem, odstawiając kota na ziemię – Skoro boisz się, że wydarzenia z twojego snu mogą mieć miejsce w rzeczywistości, nie ma po co kusić losu. – przytaknąłem trochę spokojniejszy i skręciłem w inną uliczkę.

 Oddalaliśmy się od parku, już prawie tracąc go z zasięgu wzroku, kierując się w głąb ruchliwego miasta, a także twojego mieszkania. W jednym miejscu drogę przecinała nam jezdnia, więc pociągnąłem cię w inną uliczkę, obierając okrężną drogę. W tej samej chwili, gdy zeszliśmy ze ścieżki, wszyscy wokół nas, spojrzeli w górę i rozdziawili usta. Ja jednak zamiast  skierować wzrok w ten sam punk co wszyscy, przyglądałem się im. To było najgłupsze, co mogłem zrobić.

 Poczułem jak odpychasz mnie od siebie, straciłem równowagę i upadłem kawałek dalej, podparty na dłoniach i kolanach. Natychmiast obejrzałem się przez ramię, żelazny, spadający słup przebił twe ciało i wbił się w ziemię. Znieruchomiałem, czując jak twoja ciepła krew ochlapuje mi twarz, mieszając się z moimi łzami.

 Dźwięk dzwonka telefonu, oraz twój rozdzierający krzyk wypełnił przestrzeń między parkowymi drzewami.

 Poderwałem się z ziemi i podbiegłam do ciebie, spanikowany nie wiedząc co robić. Nie mogłem zrobić niczego, identycznie jak poprzednim razem.

 Dlaczego? Dlaczego znowu? Ostrożnie dotknąłem twojego policzka, a podczas tej nienaturalnej sceny, ciepły, iskrzący się śmiech zawołał: „Jakże to prawdziwe”.

 Podczas gdy ciemność zaczęła pochłaniać wszystko dookoła, niewyraźnie z dala, widziałem twój uśmiech.

                                        Niezliczoną ilość razy, ten ciepły śmiech mroczył mnie

Ten okres czasu prześladował mnie od lat.

Chciałbym już dużo wcześniej zdać sobie z tego sprawę

 Obudziłem się w swoim łóżku, dzień 14 sierpnia, około 12.30. Słońce wpadało przez niezasłonięte okno, rozświetlając cały pokój. Mój telefon zabrzęczał, ponownie dostałem wiadomość od ciebie „Spotkajmy się w parku”.

Nie ma mowy, nigdzie dzisiaj nie idę!

Przeproszę cię i przełożę spotkanie na jutro. Wtedy na pewno będzie dobrze.

Jeżeli przeczekam ten dzień w domu nic nikomu się nie stanie...

 - Nie uciekniesz od tego! – krzyknął miraż, na ułamek sekundy pojawiając się przy moim łóżku. Z przerażeniem patrzyłem w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał, a jego słowa jakby odbijały się echem w mojej głowie.

 Nie pozwolę mu cię skrzywdzić – pomyślałem i zerwałem się z łóżka. W pośpiechu się ubrałem i pobiegłem do parku, wszystko co mijałem po drodze było takie samo jak zawsze. Nawet nieznośny koncert cykat nie uległ zmianie. Być może gdybym zwrócił na to uwagę, zrozumiałbym, że nieważne co zrobię – nie zmienię niczego.

  Tym razem to ja się spóźniłem, czekałeś na mnie, siedząc na jednej z huśtawek. Bez słowa wyjaśnienia złapałem cię za rękę i pociągnąłem za sobą – jak najdalej od parku, oraz budowy. Sądziłem, że jeśli znajdziemy się w innym miejscu niż ostatnio, uda mi się uratować cię, ale równo o trzynastej telefon zadzwonił, a śledzący nas kot zmienił się w piekielny cień. Z łatwością rozdzielił nasze dłonie i jakby było to dla niego niczym, zepchnął cię ze schodów. Twoja głowa roztrzaskała się o twardy beton, krew powtórnie pokryła wszystko. Krzyknąłem, a radosny śmiech zawtórował mi.

- Uwierz w to! – usłyszałem w ciemności.

 Niezliczoną ilość razy, ten ciepły śmiech mroczył mnie. Nie wiem ile razy już budziłem się tego samego dnia, o tej samej godzinie. Prawdopodobnie ten okres czasu prześladował mnie od lat. Za każdym razem, każdego dnia, bezskutecznie próbowałem cię uratować. Nigdy mi się nie udawało. Zawsze, na okrągło – umierałeś na moich oczach. Byłeś tak blisko, a jednak za daleko, nie byłem w stanie zapobiec twojej śmierci. W końcu zrozumiałem, że w tej rzeczywistości, wśród rażących promieni słońca, dźwięku świerszczy i naszej przygaszonej rozmowy, nie jestem w stanie nic zrobić. Nie mogę zmienić prawdy – chciałbym już dużo wcześniej zdać sobie z tego sprawę.

W takiego rodzaju banalnych historiach musi być jedno zakończenie

Poza tym powtarzającym się latem, musi coś zaistnieć

Nagle odepchnąłem cię i wskoczyłem na ulicę, ciężarówka przejechała mnie

Twoje oczy i moje pozwijane ciało były jak refleksja rozpryskanej wszędzie krwi

I znów ten ciepły, mglisty śmiech, jakby rzekł: "Oto nauczka!"

To dla mnie zupełnie zwyczajny, letni dzień

Jednakże dziś, coś dobiegło końca

 Patrząc jak znowu gonisz tego fałszywego kota, podjąłem decyzję, wiedząc już, że w takiego rodzaju banalnych historiach musi być jedno zakończenie. To zakończenie nie może być szczęśliwe, ale może się zmienić.

 Wbiegłeś na ulicę, a światło zmieniło kolor – widziałem to już tyle razy, że nie zliczę. Po drugiej stronie jezdni kot zmienił swoją postać, szczerząc się wrednie. Zegar ostatni raz wybija godzinę trzynastą, dnia 14 sierpnia. Poza tym powtarzającym się latem, musi coś zaistnieć.

 Zza zakrętu właśnie wyjechał samochód, z zawrotną prędkością zbliżał się do ciebie. Nagle odepchnąłem cię i wskoczyłem na ulicę, zajmując twoje miejsce. Ciężarówka przejechała mnie.

 Twoje oczy i moje pozwijane ciało były jak refleksja rozpryskanej wszędzie krwi. Powinienem był zrobić to już dawno temu i zakończyć całe to wariactwo. Zaszokowany Cień wpatrywał się we mnie, był nawet zabawny i gdyby nie wszystko co ci zrobił, może nawet byłoby mi go trochę szkoda.

 Leżąc na ulicy w kałuży krwi, czułem jak mój oddech powoli ustaje. Bezchmurne, letnie niebo zachmurzyło się i znów ten ciepły, mglisty śmiech, jakby rzekł: „Ale dlaczego?”.

 - Oto nauczka – wykrztusiłem ostatkiem sił, uśmiechając się słabo. To dla mnie zupełnie zwyczajny, letni dzień, jednakże dziś, coś dobiegło końca.

14. sierpnia dziewczyna obudziła się w swym łóżku

"Tym razem również mi się nie udało"

Powiedziała, kołysząc swego kota

 Letniego dni, 14 sierpnia chłopak obudził się w swym łóżku. Chyba nie sądziłeś, że tak łatwo się mnie pozbędziesz, prawda? To, że musiałem sprawić by zegar liczył czas dla kogoś innego nie znaczy, że wygrałeś. Kolejny długi dzień przed nami, przygotuj się.

 - Tym razem również mi się nie udało – chłopak powiedział, kołysząc swojego kota.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Okej, koniec. I co sądzicie~? x3 Dało się zrozumieć? Jeżeli tak, cieszę się, jeżeli nie, to niżej zamieszczam krótkie wyjaśnienie o co mniej więcej chodzi.

 Istnieją dwa równoległe światy. W pierwszym z nich umiera Roppi, a w drugim Psyche. Kiedy dochodzi do kluczowego momentu w którym Psyche/Roppi poświęcają życie by ocalić przyjaciela, zegary w każdym świecie zerują się i cała historia toczy się od nowa, z tą różnicą, że postacie z pierwszego świata znajdują się w drugim i na odwrót.

 Roppi, który wcześniej ginął w pierwszym świecie, teraz umiera w drugim, ponieważ w przeciwieństwie do Psyche wie co się wydarzy i chce ochronić go przed śmiercią.

 Zawiłe, wiem xD Jeżeli nadal nie rozumiecie, a bardzo chcecie, możecie spróbować rozrysować. Mi pomogło xD

 A ogółem to wczoraj zalogowałam się na swoje konto z tabletu i odblokowałam obserwatorów (kiedyś, podobno jakimś sposobem ich zablokowałam), a teraz nie działa mi przycisk "usuń" i wstawiam tą notkę chyba 5raz, bo ucina mi fragmenty xD to jest kolejny, niepodważalny dowód na nienawiść jaką żywi do mnie wszelka elektronika <3 Może teraz się uda, w końcu inna przeglądarka...

 No cóż~ Spróbujmy~~ *trzyma kciuki*