Shizaya - Don't die in my dreams - oneshot

  Więc tak jak widać, bo może niektórzy kojarzą, ff na podstawie dj~~ <KLIK>  Zbierałam się do napisania tego już od ponad trzech miesięcy(albo i dłużej o.O) I w końcu udało mi się wczuć ^^ Mam nadzieję, że takie pisanie na podstawie cudzych prac, bez zgody autora nie jest karalne .3. Upomnienie od straży miejskiej jakoś w zupełności mi wystarczy~~ ^^

 No to~ Miłego czytania życzę~

Nie umieraj w moich snach

 - Umrę - po pokoju rozniósł się cichy głos informatora. Nie było w nim słychać żalu, czy smutku. To było zwykłe stwierdzenie kogoś, kto już pogodził się z tym, co niedługo go czeka. Shizuo spojrzał na niego kątem oka i zaciągnął się papierosem. Starał się już nie zwracać uwagi na tego typu zaczepki ze strony bruneta. Bo dla niego to były po prostu dziecięce zagrywki, mające na celu zdenerwowanie go. Izaya nie umrze. Mówił tak tylko, żeby zrobić mu na złość. Przecież to niemożliwe żeby tak zwyczajnie...

 - Tak, umrę~ - odezwał się znowu i zasłonił oczy przedramieniem, jakby chciał ochronić je przed promieniami wschodzącego słońca.

 Shizuo ponownie na niego zerknął, jak wcześniej pozostawiając wypowiedź Izayi bez komentarza. Naprawdę starał się to jakoś zrozumieć. To... to wszystko. Izaya ma umrzeć. Akurat on ma teraz umrzeć. Teraz, kiedy w końcu się pogodzili. Dlaczego nigdy wcześniej? Dlaczego nie mógł umrzeć, kiedy blondyn rzeczywiście mu tego życzył? Nie żeby chciał... Z perspektywy czasu wydaje się to głupotą. Ale i tak nie można zaprzeczyć, że to co się dzieje, jest jak mało śmieszny żart. Jakby ktoś to od początku zaplanował.

 - Naprawdę – mruknął sam do siebie i zgasił na parapecie, jeszcze słabo tlącego się papierosa. – Więc ty umrzesz – odezwał się w dość ostry sposób akcentując wypowiadane słowa. Po części chciał też sprawić, że brunetowi zrobi się głupio, ale koniec końców zabrzmiało to tylko jak zwykłe zdanie. Przysiadł na swoim łóżku, teraz zajmowanym przez Izayę i oparł dłonie po obu stronach głowy chłopaka. Izaya patrzył na niego ze spokojem, bez choćby cienia swojego dawnego uśmiechu. Miejsce beztroskiego i w jakimś stopniu niedojrzałego zachowania zajęła powaga i pewien rodzaj dystansu. – Ale nawet jeśli – Shizuo pochylił się nad nim, niemal stykając się z nim czołem. – Nie umrzesz tak na serio, co nie? – zapytał jakby już nie wiedząc co innego może powiedzieć. Prawda jest taka, że ile razy Izaya mówił o swojej śmierci, tyle razy padało to pytanie. Nieważne jak długo to już trwało. Shizuo nie chciał rozumieć, że Izaya umiera. Że niedługo przestanie oddychać i po prostu zniknie. Chciał usłyszeć zapewnienie, że wcale tak się nie stanie. Nawet jeśli miałoby się okazać, że to był głupi dowcip ze strony informatora. Nie miałoby to znaczenia. Jeżeli tylko by żył. – Nic ci nie będzie, prawda? – Izaya uśmiechnął się, już nawet nie starając się sprawić, by nie wyglądało to sztucznie.

 - Shizuś, zrozum. Ja umrę – wyciągnął rękę i dłonią delikatnie pogładził blondyna po policzku. – To nieuniknione – dodał cicho, po raz kolejny samemu zdając sobie sprawę ze znaczenia tych słów. Świadomość własnej śmierci w jakimś sensie zawsze go przerażała. A teraz wiedział, był pewien, że już niedługo umrze. W przeciwieństwie do Shizuo, on mógł to zaakceptować, zrozumieć. Ale jego strach przed końcem nie zmniejszył się. Raczej przeciwnie. Stał się jeszcze bardziej odczuwalny.

 - Więc – po dłuższej chwili ciszy Shizuo znowu się odezwał – Czy widzisz moją twarz?

 - Haha, czemu o to pytasz? – tym razem uśmiech Izayi był szczery, zdawał się naprawdę rozbawiony tym pytaniem. – Cóż. Niebo – powiedział po prostu, nie śpiesząc się z wyjaśnieniem. Kciukiem dłoni, która nadal znajdowała się na policzku Shizuo, przesunął po jego łuku brwiowym i powiece. Lekki uśmiech nadal nie schodził z jego ust. – Jest tutaj. Odbite w tych oczach, nieprawdaż? Sądzę, że nawet gdyby piekło istniało i trafiłbym do niego, to nie miałbym nic przeciwko. Po tak długim czasie w niebie przyda się odmiana, prawda, Shizu-chan? – cały czas mówił pół żartem, pół serio, nie odwracając wzroku od blondyna choćby na chwilkę. Po usłyszeniu tych słów Shizuo mimowolnie zacisnął dłoń w pięść, czując jak po jego ciele rozlewa się masa różnych uczuć. To nie był ten sam rodzaj emocji, które w przeszłości wywoływał w nim Izaya. Ten gniew był inny. Jedyne co dawał to poczucie słabości. Okropna bezsilność, sprawiająca, że nie mógł w żaden sposób pomóc osobie, na której tak bardzo zaczęło mu zależeć.  Odsunął się od Izayi, na powrót siadając bliżej brzegu łóżka.

 - Shizu-chan – Izaya znów zakrył oczy ręką, odgradzając się od wpadającego przez okno światła. – Kiedy umrę... Oh, tak... Co kazać im ze sobą zrobić... Jak sądzisz? – jego uśmiech znów nabrał innego wyrazu. Nieco bardziej ironicznego. Jak dawniej.

 - Nie żartuj sobie – fuknął blondyn, lekko się krzywiąc. – Kto chciałby mówić o twoim pogrzebie – Mimo, że się pogodzili i w jakimś sensie byli ze sobą już od jakiegoś czasu, Shizuo nadal miał problemy ze zrozumieniem logiki bruneta. Kto normalny w takiej chwili chciałby mówić o swoim pogrzebie? Kogo by interesowało czy zostanie zakopany w jakiejś drewnianej skrzyni, czy też spalony w piecu i w formie popiołu zamknięty w urnie. Czy to naprawdę takie istotne? Tak czy inaczej, już nie istniejesz, więc jaką różnicę widzi w tym Izaya?

 - Haha, to prawda – przyznał w końcu, wbijając wzrok w sufit. Wiatr delikatnie poruszył zasłonami, przez co przez kilka sekund Orihara miał wrażenie, że obraz jest zakryty mgłą. W pierwszej chwili sądził, że to rzeczywiście zasługa cienkiego materiału, ale kiedy ten opadł, nic się nie zmieniło. Przedmioty nadal były niewyraźne i rozmazane, a kolory zdawały się wyblakłe.

 - Um... a więc – zaczął z dozą niepewności – Jeszcze jedno – z każdą następną sekundą oddech chłopaka stawał się coraz płytszy, a słowa były wypowiadane z trudem. Przyłożył wskazujący palec do ust, jak gdyby zamierzał podzielić się z Shizuo największą w świecie tajemnicą. – Czekaj na mnie. Nawet i sto lat, czekaj na mnie. I wtedy na pewno... – przerwał na chwilę, wymuszając na sobie lekki uśmiech – Przyjdę się z tobą zobaczyć – dokończył, niemal niesłyszalnie i zanim Shizuo zdążył coś odpowiedzieć, oczy informatora zdążyły się zamknąć. Blondyn w szoku patrzył jak klatka piersiowa jego eks wroga, a niedoszłego kochanka przestaje się unosić. Izaya umarł. Tak po prostu. Odszedł, jak każdy inny człowiek, kiedy nadchodzi jego pora. Tym razem Shizuo nie mógł już zaprzeczyć, jak to robił w przypadku wypowiedzi bruneta. Tym razem już zrozumiał – Izaya nie żyje.

 - Coś się stało~? Hej, Shizu-chan~ - Shizuo otworzył oczy, budząc się dokładnie w tym samym pokoju, co w swoim śnie. Swoim pokoju. Wszystko było tak samo. Żadnej różnicy. Oprócz Izayi, który umarł. Umarł? Ale teraz, przed chwilą przecież go słyszał. Blondyn poczuł jak z jego oczu wypływają łzy, by następnie spłynąć po policzkach i zniknąć w poduszce. Zasłonił dłonią usta, uświadamiając sobie jak przyśpieszony jest jego oddech. Nie rozumiał. Co to ma znaczyć? - Czemu płaczesz~? Shizu-chan, odpowiedz mi~ - na łóżku usiadł uśmiechnięty Izaya, całkiem żywy. Roześmiany i po prostu, jak normalny on.

 - H-huh... dość szybko jak na sto lat... niespodziewane – mruknął cicho Shizuo, bardziej do siebie niż do będącego obok chłopaka. Z jego oczu nadal wypływały pojedyncze łzy, które jednak szybko zostały starte.

 - Shizu-chan, obudź się~ - Izaya przysunął się trochę do blondyna, będąc już lekko rozbawionym jego zachowaniem. Może nie samym płaczem. To akurat było ciekawe i dość urocze, ale wypowiedzi były absurdalne. – Co? Miałeś zły sen?

 - Ja... Ja miałem sen, w którym umarłeś – blondyn wyciągnął rękę i położył ją na policzku Izayi, zupełnie jak tamten zrobił to w jego śnie. Czuł pod palcami gładką skórę, teraz nie przeraźliwie zimną, a promieniującą przyjemnym ciepłem. Delikatny oddech Izayi, owiewał jego dłoń, utwierdzając go w przekonaniu, że osoba siedząca obok jest jak najbardziej żywa.

 - Tak? Ale to tylko sen – zapewnił Izaya, kładąc dłoń na większej odpowiedniczce i wtulił w nią policzek. Shizuo w takich momentach zdawał się być jak wystraszony dzieciak, który po każdym koszmarze musi przytulić się do swojej mamy. – Shizu-chan? – zapytał zaskoczony, ale sekundę później został uciszony przez delikatny pocałunek. Nie miał nic przeciwko, był tylko zaskoczony tym nagłym ‘’atakiem”. Wcześniej nie posuwali się nawet do pocałunków. Shizuo musiał naprawdę przejąć się tym snem.

 „To tylko sen” - Izaya naprawdę dałby wiele żeby tak pozostało.  

~~~~~~~~~~~~

 I jeszcze dziękuję Miszu (tak, znowu tobie! o^o Moja niesamodzielność mnie przeraża) za tłumaczenie xD Ja się przyznaję, że nie rozumiałam ich dialogów i jakkolwiek sama próbowałam to przetłumaczyć wychodził mi stek bzdur >.<"