Shizaya - Pośrodku piekła - miniaturka

Pośrodku piekła - miniaturka

 Pośrodku piekła zobaczyłem anioła. Na jego niegdyś białych skrzydłach osiadł, sypiący się z nieba popiół. Widziałem jak wielokrotnie próbuje się podnieść, jednak to, co niegdyś pozwalało mu szybować po niebie teraz przykuło go do ziemi. Krew na piórach już dawno temu zakrzepła, a delikatna aura otaczająca jego sylwetkę stopniowo zgasła.

 Byłem blisko, lecz wciąż za daleko. Za daleko by pomóc mu wstać. Mogłem jedynie patrzeć na jego bezskuteczne próby podniesienia się. Jak za każdym razem gdy prawie mu się udaje ponownie upada. W swojej walce wyglądał tak żałośnie, a jednocześnie bajecznie.

 Głuchy dźwięk połamanych skrzydeł, przecinających powietrze gdy nimi trzepotał. Demony krążące wokół niego wydawały się być tym rozbawione. Mówiły coś. Do siebie, lub do niego. Nie wiedziałem. Każde ich słowo zdawało się być gamą wysokich i niskich dźwięków.

 W obramowaniu szkarłatu anioł powoli umierał.

 Rozżarzone ogniem niebo z czasem wygasło, skryte czarnymi chmurami. Wpatrując się w nie, miałem wrażenie, że zostałem odcięty od wszystkiego innego. Dopiero rozdzierający czas krzyk zwrócił moją uwagę na to, co mi bliższe. Anioł oblegany przez demony, wijący się z bólu. Jego skrzydła zwisające luźno, już wyraźnie bez żadnej władzy. Jedno szarpnięcie, krzyk identyczny jak ten sprzed chwili. Gęsta krew obficie spływająca po jego plecach, na wpół rozoranych przez głębokie rany. Łzy, pierwszy raz moczące jego policzki.

 Wyciągnął rękę jakby chciał czegoś dosięgnąć. Słabo lśniący niewyraźny kształt. Ostrze którego rozpaczliwe próbował chwycić. Jego broń, po chwili głęboko zatopiona w jego ramieniu. Przecinająca wzdłuż plecy i brzuch. Kolejne krople czerwonej cieczy, opuszczające jego blade ciało.

 Poza świadomość...                                                                  Ucieka...

                                                   W obłąkanie...                     

                                

  Przestał walczyć. Oczekując śmierci, jakby zapomniał o życiu. Jak tchórz. Skoro się poddał jest bezużyteczny.

 Dla siebie, dla innych. Traci swoje piękno poddając się im.

 Tak monotonnie...

 Wciąż żyje i wciąż cierpi. W tej ciemności. Huk wystrzału przedziela mrok rażącym błyskiem.

 Oddech anioła się zmienił. Szybki i urywany, stopniowo zwalniał. Spomiędzy uchylonych warg wypłynęła mu odrobina krwi. Nie miał już siły, ale nie zamykał oczu. Jego usta wykrzywił arogancki uśmieszek, kiedy z kpiną patrzył na swojego oprawcę.

 Więc jednak się nie poddał. Ale... to bez znaczenia. Czas jego śmierci jest bliski. Po właściwej stronie.

 Poczytalność

 Pośrodku piekła jestem ja. Wreszcie zrozumiałem. Świat po drugiej stronie lustra. Jak metafora tego co się dzieje. W rzeczywistości chwilowe uwolnienie mnie od bólu. Bym po tym seansie z sekundy na sekundę mógł poczuć cały jego ogrom. Krzyknąłem. Mój ochrypły głos rozniósł się echem po ciemnym zaułku.

 - Krzyczysz ślicznie, ale mógłbyś już zdechnąć - już nie ogłuszający rechot, a słowa mające tak kpiący wydźwięk. Spróbowałem się podnieść, ale kolejna fala bólu skutecznie mi to uniemożliwiła. Sapnąłem, a ręce na których się wspierałem załamały się pode mną. Czułem jak z wielu ran wciąż sączy się krew, a po moich udach wraz z nią spływa coś jeszcze. W tamtym momencie naprawdę wolałem nie wiedzieć czym to było. Perspektywa śmierci z rąk ukochanych istot mimo wszystko bardziej skupiała na sobie strzępki mojej świadomości. Czy to nie piękne zostać zamordowanym przez kogoś, kogo się kochało?

 Wśród demonów pojawił się ktoś jeszcze. Człowiek... mój potwór. Mój potwór wkroczył do piekła żeby mnie uratować, następnie spełniając swoją obietnicę. Tak sądziłem, ale...

 Jeśli się pośpieszysz potworze...

 Pośród czarnych chmur zobaczyłem gwiazdę. Niebo pełne gwiazd.

 ...zabijesz mnie.

 Dotrzymasz obietnicy?

 - Zabij...

 Mój ratunek.

Zaskakujesz mnie.

Pośrodku piekła zobaczyłem potwora, który trzymał w objęciach anioła.

 W obramowaniu szkarłatu otrzymałem pocałunek od bestii i obietnicę śmierci. Obietnicę, która nie zostanie spełniona. Tak piękne kłamstwo.

 Odłamki lustra, moje wrota do hadesu. Potwór jest ich strażnikiem i nie pozwoli mi za nie wkroczyć, póki sam tak nie postanowi.

 Mym dwustronnym piekłem włada potwór, który zwrócił mi moje czarne skrzydła.