Tsuki x Roppi - Nawet ty - część 2

Nawet ty

 Tamtego dnia, po lekcjach to ja czekałem na ciebie. Chociaż zwykle ja się spóźniałem, wtedy było na odwrót. Już prawie wszyscy wyszli ze szkoły, tylko ty wciąż się nie pokazywałeś. Martwiłem się o ciebie.  Bałem się, że znowu będziesz chciał zrobić coś głupiego. Po tak długim czasie, kiedy wszystko było dobrze właściwie takie myśli były bez konkretnego poparcia, ale nie mogłem pozbyć się tego typowego uczucia, zwykle zwiastującego jakieś złe zdarzenie. To nie tak, że ci nie ufałem. Ufałem, po prostu tak bardzo się bałem, że będziesz chciał powtórnie zrobić sobie krzywdę.

 Poprawiłem swój szalik, którego ułożenie jakoś nagle przestało mi pasować. Chciałem się zając czymkolwiek, żeby tylko nie zwracać uwagi na mijający czas.

 Poczułem w kieszeni wibrowanie telefonu, na co lekko się wzdrygnąłem. Sięgnąłem po komórkę i odczytałem wiadomość od ciebie. Powinienem chyba odczuć ulgę po przeczytaniu zawartej w niej informacji, ale zamiast tego to niepokojące uczucie tylko się nasiliło.

 Ale ty napisałeś przecież, że jutro się zobaczymy. Chciałem udowodnić, że ci wierzę i nie mam zamiaru kontrolować. Przyjaciele powinni sobie ufać. Zignorowałem więc to uciążliwe przeczucie i powtarzając sobie w myślach, że kiedy wieczorem do ciebie zadzwonię wszystko będzie dobrze, poszedłem do domu.

 A dzisiaj, kiedy jedyne co mogę zrobić to stanąć nad twoim grobem i położyć na marmurowej płycie bukiet kwiatów, żałuję tamtej decyzji. Chociaż wiem jak bardzo nie lubiłeś gdy ktoś płakał z twojego powodu, nie mogę powstrzymać łez. Roppi proszę, nie miej mi tego za złe. W gruncie rzeczy chyba nie płaczę z powodu tego co zrobiłeś, a przez ból jaki spowodowało twoje odejście.

 Nie umiem nie myśleć o tamtym momencie, kiedy po raz ostatni cię widziałem. Sanitariusze wynosili cię ze szkoły, a ja nie chciałem nikogo słuchać i jak głupi podbiegłem do nich, upewnić się, że to ty. Chciałem wierzyć, że to ktoś inny. Ale tak nie było. To byłeś ty. Bledszy niż zwykle i pobrudzony krwią. Rozpłakałem się jak małe dziecko i nie zwracając uwagi na protesty ludzi po prostu się do ciebie przytuliłem. Oni coś do mnie mówili, ale nie rozumiałem ich słów. Docierały do mnie jak przez mgłę. Zabrali cię ode mnie, po prostu mi cię wyrwali, a później podali jakieś środki po których zrobiłem się dziwnie spokojny. Niczego nie czułem, nawet spływających po policzkach łez, ani codziennego zawstydzenia przed ludźmi. A wtedy wszyscy się na mnie patrzyli. Ze współczuciem, żalem, politowaniem. Pojąłem dlaczego tak nie lubiłeś kiedy ktoś proponował ci pomoc. Ludzie traktowali cię jak ofiarę, kiedy wcale nią nie byłeś. Wtedy potraktowali tak mnie, a przecież mi nic się nie stało. To nie ja umarłem. A oni współczuli mi. A ciebie potraktowali jak... jak tchórza. To chyba to słowo padło z czyichś ust. Dlaczego on cię tak nazwał? Czy to właśnie nie był pewien akt odwagi? Odważyłeś się zrobić to co chciałeś, nie bałeś się konsekwencji.

 To prawda - nigdy nie uważałem, że samobójstwo ci pomoże. Przecież umarłeś. Pozbyłeś się tego co sprawiało ci cierpienie, ale co z tego, jeśli teraz już nic nie możesz zrobić? Nie możesz się ruszyć, niczego powiedzieć, nawet otworzyć oczu. W tej ciemnej trumnie naprawdę znalazłeś swoje szczęście? To czego nie mogłem ci dać ja, czy ktokolwiek inny? Chciałbym żeby twoje marzenia się spełniły. Żeby to w co wierzyłeś nie okazało się kłamstwem i teraz, kiedy już zrobiłeś pierwszy krok mógł być szczęśliwy. Chcę wierzyć, że wraz ze śmiercią wreszcie pozbyłeś się wszystkich trosk.

Pamiętasz może wiadomość, którą wysłałem do ciebie tamtego dnia? Tą z pytaniem o sobotnie wyjście. Muszę się przyznać, że chciałem cię wyciągnąć z domu, w jakieś spokojne miejsce, w którym mógłbyś zapomnieć o ‘beznadziejności tego świata’ i chociaż na jakiś czas pozbyć się myśli o samobójstwie. Ale nie zdążyłem. To chyba nawet dobrze.

 Powiedz, czy byłem egoistą nie pozwalając ci umrzeć? Wciąż próbując przekonać o sensie życia? Sądziłem, że to co ci mówiłem było dobre. Myślałem, że z czasem przekonasz się do życia. Ale może dla ciebie jedynym wyjściem była śmierć? Może tylko to mogło dać ci szczęście. Nie wiem Roppi. Naprawdę nie wiem. A tak bardzo bym chciał. Chciałbym mieć pewność, że już nie dzieje ci się krzywda. Że jest ci lepiej. Ale nie mogę tego wiedzieć. W razie czego nie mogę ci nawet pomóc. To jest najgorsze.

 Twój ‘list’ pożegnalny... tylko ja go dostałem. Nikt o tym nie wie i raczej tak pozostanie. Rozumiem, że skoro dałeś taki tylko mi, to nie chciałeś, żeby ktoś inny poznał twoje uczucia. Chociaż uważam, że jest wiele ważniejszych osób zasługujących na wyjaśnienia, nie będę się kłócił z twoją decyzją. W końcu ty najlepiej wiedziałeś co i komu chcesz na koniec przekazać. Dziękuję, że o mnie pomyślałeś. Skoro w jakimś stopniu wiem o czym myślałeś przed śmiercią, chcę ci odpowiedzieć na to jedno pytanie, które mi zadałeś.

 Nie, nie mam ci za złe, że postanowiłeś jednak zniknąć. Miałeś takie prawo. Miałeś prawo do takiej decyzji. Staram się ją zrozumieć. Zaakceptować. Przekonać samego siebie, że to wydarzenie jest dla ciebie pozytywne w skutkach. Ale chwilami mam wrażenie, że nie umiem tego zrobić. Już rozumiem jak trudne jest wmówienie sobie czegoś, kiedy to coś jest przeciwne twoim przekonaniom. Miałeś tak samo, prawda Roppi? Za każdym razem, gdy ktoś namawiał cię do zmienienia sposobu patrzenia na świat, ludzi, na siebie. Dlatego tak się denerwowałeś, a w końcu przestałeś się odzywać do większości osób. Tylko mi pozwoliłeś ciągle przy sobie być. Właśnie. Pozwoliłeś mi, a wcale nie musiałeś. Dlaczego akurat ja? Dlaczego tak właściwie nigdy cię o to nie spytałem? Chyba byłem zbyt zaabsorbowany odciąganiem cię od samobójstwa. Ciągle próbowałem cię przekonać o jego bezsensowności, a może powinienem postąpić na odwrót? Może powinienem był ci powiedzieć, że robisz dobrze odbierając sobie życie. Wesprzeć cię w tej ostatniej rzeczy. Pomóc ci, a nie skupiać się na sobie i ogarniającym mnie strachu przed straceniem cię. Przepraszam Roppi. Przepraszam, że myślałem i myślę tylko o sobie. Bo nadal chcę mieć cię przy sobie. Chce żebyś wrócił. Chcę tego, przecząc swoim słowom o daniu ci szczęścia. Ale wiem, że nie możesz wrócić i w jakiś sposób cieszę się z tego. Cieszę się, że w żaden sposób, choćbym nie wiem jak się starał, nie mogę cię tu ściągnąć i odebrać tego czego tyle czasu szukałeś.

 Nie mogłem się z tobą pożegnać wcześniej. Tak, jestem tak wielkim tchórzem, że nawet nie odważyłem się przyjść na twój pogrzeb. Tak bardzo się bałem o zostanie oskarżonym przez twoich rodziców o pozwolenie ci na zabicie się, że wolałem zamknąć się w pokoju. Dopiero kiedy twoja mama do mnie zadzwoniła i podziękowała mi za, co śmieszne, bycie twoim przyjacielem, zdecydowałem się przyjść.

  Pożegnać się z tobą i powiedzieć o tym wszystkim. No i jeszcze... gdybyś kiedyś miał jakiś problem, jakikolwiek, zawsze chętnie ci pomogę.

 Układam na nagrobku bukiet różowych tulipanów, przewiązanych fioletową wstążką. Nie przepadałeś za tymi kolorami, twierdziłeś, że są zbyt wesołe żeby znajdować się w takim świecie jak nasz. Ale proszę, zrób ten jeden raz wyjątek i przyjmij je. Podobno kwiaty o tym kolorze wyrażają chęć opieki nad kimś. A ja nadal bardzo pragnę się tobą opiekować. Może kiedyś... tak jak powiedziałeś, spotkamy się jako ktoś inny. Wtedy chciałbym się tobą zaopiekować.

 Ale póki co nie mogę powiedzieć nic innego jak tylko ‘Żegnaj’. Bo nie mogę pójść za tobą. Jesteś za daleko, a ja nie mogę tam jeszcze iść. Nie chcę tam jeszcze iść. Będę za tobą tęsknił, będę płakać, bo to będzie boleć, ale naprawdę, naprawdę nadal bardzo chcę żyć.

Roppi-kun, żegnaj i być może do zobaczenia kiedyś.

~~~ 

Druga, ale tym razem już naprawdę ostatnia część xD Napisałam to bo jakoś przez wasze komentarze stwierdziłam, że macie rację i retrospekcja tej kluski z czerwonymi paczałkami może być fajna~~ Właściwie to było fajnie do połowy, a później Tsuki swoją skromną osóbką zaczął działać mi na nerwy ^^" *nie ma cierpliwości do gościa* Mam nadzieję, że nie zjebałam, a jak tak to przepraszam~~

I na koniec~~ 

Wszystkiego Naj dla Tsukiego~~ Ty głupia klusko~~ <3