Cukierek, albo psikus, czyli Halloween w Zaduszki

Cukierek, albo psikus!

Z dwudniowym opóźnieniem Halloweenowy one shot. Dlaczego aż z dwudniowym? Kiedy pamiętnego dnia 31 października kończyłam to pisać program postanowił się wyłączyć i niczego nie zapisać. Zostałam więc z niczym, wliczając w to zdolność do układania zdań. Do tego ja i terminy to jeden wielki żart, co w jakimś stopniu też się na pewno przyczyniło do tej idiotycznej wpadki ^.^" Mam nadzieję, że nie zrobię z siebie aż tak wielkiej debilki wstawiając to dzisiaj. najwyżej uznajcie, że jest to one shot na przyszłoroczne Halloween  

[21.30]

[Shizuo i Izaya]

Dzisiejszego wieczoru miasto pełne jest małych potworków. Biegają od drzwi do drzwi krzycząc zwyczajowe 'cukierek, albo psikus'. Izaya przystanął na chwilę patrząc jak drzwi i okna jednego z budynków zostają obrzucone jajkami. Gdyby nie to, że miał już inne plany z chęcią poobserwował by  ludzi podczas obchodzenia tego święta. Ruszył dalej, wypatrując w tłumie swojego jedynego, prawdziwego potwora. Powinien już skończyć pracę i jak zwykle tą drogą wracać do domu. Powinien, a i tak nigdzie nie było go widać. Może ten idiota zapomniał którędy ma iść. To w sumie całkiem możliwe, zważywszy na skłonności Tsukiego do ciągłego gubienia się. W końcu po kimś musiał to mieć.

 Brunet zeskoczył ze sklepowego daszku skąd starał się wypatrzeć Shizuo, po czym skrótami ruszył w stronę mieszkania dłużnika od którego, według jego informacji blondyn miał dzisiaj odebrać pieniądze jako ostatniego. Zadowolony uśmiech zagościł na jego ustach kiedy jeszcze będąc w bocznej alejce mógł usłyszeć rozwścieczone krzyki Shizuo. Niewiarygodne jak długo może zająć go jeden głupi człowiek, migający się od zwrócenia długu. Chociaż... bardziej zadziwiający jest fakt, że jest jeszcze przytomny, skoro zetknął się z kimś pokroju Heiwajimy.

   - Cukierek, albo psikus~~– u wylotu zaułka drogę zastąpiła Izayi gromadka dzieci w oczekiwaniu wyciągając w jego stronę torby na słodycze. Miał ze sobą cukierki, ale one były dla Shizuo... Z drugiej jednak strony Shizuo nie obrzuci go za ich brak jajkami, a dzieci mogą. Wybierając, więc bardziej rozsądne rozwiązanie oddał łakocie przeznaczone dla blondyna małym terrorystą, i dalej skocznym krokiem wyszedł z uliczki.

 Widząc blondyna stojącego nad jakimś mężczyzną, naskoczył na niego od tyłu uwieszając przy tym na szyi.

 - Zostaw pana Shizu-chan, to nie ładnie kopać leżącego – pstryknął go w czoło i odciągnął w tył, pozostawiając resztę roboty przy odzyskiwaniu pieniędzy Tomowi.

 - Shizu-chan, znęcanie się nad ludźmi pochłania cię tak bardzo, że zapominasz o mnie? – wydął wargi i oparł się o ścianę budynku za sobą.

 - O jednym na szczęście pamiętam – Shizuo oparł dłoń obok głowy bruneta, przybliżając swoją twarz do jego.

 - Cukierek, albo psikus, mendo .

- Wiesz, Shizu-chan, miałem dla ciebie cukierki, ale dzieci okazały się dużo bardziej przekonujące od ciebie, więc niestety. – w bezradnym geście rozłożył ręce na boki, z udawanie przepraszającym uśmiechem kręcąc głową.

 - Czyli wolisz psikus, tak? – blondyn odpalił papierosa, chmurkę dymu wypuszczając Izayi prosto w twarz – w porządku. – nie przeciągając, z uśmiechem szaleńca przerzucił sobie Izayę przez ramię i zaczął z nim iść w stronę swojego mieszkania.

[22.00 - 23.00]

[Tsugaru i Psyche, Tsuki i Roppi]

 Roppi siedział na kanapie czytając jedną z wypożyczonych książek, co jakiś czas podnosząc wzrok znad kartek na kulącego się na fotelu Tsukiego. Po rozmowie z Izayą blondyn stał się jeszcze bardziej strachliwi w temacie dnia Halloween. Przy drzwiach i oknach porozwieszał czosnek i porozstawiał krzyże, w progu rozsypał sól, a ze sobą nosił pojemniczek z wodą święconą. Było też coś na potwory w szafie, ale o tym Roppi wiedział tylko tyle, że dla własnego dobra ma się nie zbliżać. Jako że nie należał do ciekawskich osób, póki Tsuki nie zrobił sobie przypadkiem krzywdy podczas zastawiania tych wszystkich pułapek, nie wtrącał się w to.

 Kiedy koś zadzwonił do drzwi Tsuki w ekspresowym tempie z fotela przeniósł się na kanapę, wczepiając w Roppiego jak małpka.

 - R-Roppi – sa-an, nie otwieraj. To n-na pewno potwory.

 - Potwory nie zapukały by wcześniej do drzwi tylko od razu cię pożarły – z opanowaną miną poklepał blondyna po głowie i zaznaczając stronę na której skończył czytanie poszedł otworzyć drzwi.

 Przywitało go wesołe ‘cukierek, albo psikus’ Psyche i uprzejmy uśmiech Tsugaru, po którym widać było, że średnio bawi go takie spędzanie czasu, ale jeśli Psyche był dzięki temu szczęśliwy to nie miał nic przeciwko.

 - Roppi-san, masz jakieś cukierki prawda? – nie czekając na odpowiedź różowy króliko-wampir prześlizgnął się pod jego ramieniem, biegnąc prosto do kuchni i po kolei zaczynając przeszukiwać wszystkie szafki.

 - Tsuki nadal się boi? – Tsugaru razem z Roppim poszli do salonu, po drodze zaglądając do kuchni na Psyche, próbującego dostać się do najwyższych szafek. Roppi jedynie w odpowiedzi skinął głową i widząc, że Tsukiego nie ma w salonie z cichym westchnieniem zajął miejsce na kanapie, kątem oka patrząc na szafę. Nie... Tsuki by się tam nie schował. Bałby się.

 - Tsu-chan nie mogę znaleźć cukierków! – w drzwiach pokoju stanął Psyche z naburmuszonymi policzkami i oczami zaszklonymi od łez, oskarżycielsko patrzył na Roppiego.

 - Roppi-san okłamałeś mnie, bo nie chciałeś psikusa! Wcale nie masz żadnych cukierków!

 - Mam słodycze, tylko w innym miejscu. Umówmy się, że jeśli znajdziesz Tsukiego to dostaniesz je wszystkie, w porządku? – jeszcze przez chwilę Psyche mierzył go podejrzliwym i obrażonym wzrokiem, by później z chwili na chwilę szeroko się uśmiechnąć.

 - Okej~~ Tsuki-chan, szukam cię~~! – z tymi słowami pobiegł na górę, przeskakując po dwa stopnie i stamtąd zaczynając swoje poszukiwania. Po sprawdzeniu wszystkich banalnych kryjówek i nie znalezieniu osoby, której szukał przysiadł na łóżku i zaczął się zastanawiać gdzie jeszcze mógłby schować się Tsuki.

 Tam w sumie jest ciemno, ale dlaczego nie sprawdzić...?

 - Ne, ne Roppi-san, znalazłem Tsukiego~~!

 - Roppi-san, P-Psyche-chan je-est wampi-rem!

 - Buuuu, Tsu-chan, Tsuki-chan wylał na mnie wodę~~

[23.30]

[Delic i Hibiya]

 - Hibi-chan wiesz, że mamy jeszcze pół godziny? – blondyn z uśmiechem wyrażającym zadowolenie patrzył na swojego małego władcę chwilowo zdegradowanego do roli lokaja. Patrząc po przebiegu dzisiejszego dnia musiał przyznać, że niektóre sprzeczki z księciem są naprawdę przyjemne w skutkach. Podczas ostatniej z nich założyli się, że w Halloween zamienią się rolami, tak więc od ponad piętnastu godzin Delic miał Hybiyę na swoich usługach, a sam książę z całych sił starał się nie zniszczyć własnego zamku i przy okazji nie ściąć blondyna.

 - Wiem, i co z tego?

 - Jak to ‘co z tego’? Jeszcze przez całe trzydzieści minut musisz robić co ci każę. Nie denerwuje cię to? – z wyraźnie zdziwioną miną obszedł stolik i usiadł na drugiej z kanap, tuż obok Hibiyi, uważnie mu się przyglądając.

 - Hibi-chan, naprawdę nie jesteś zły?

 - Naprawdę. Z resztą... i tak mam przerwę, więc to tak jakby pozostałego do północy czasu nie było – wzruszył ramionami i z nietypowym dla siebie spokojem w takich sytuacjach odsunął się od Delica, starając się nie pokazać jak wielką miał teraz ochotę na uderzenie go. Tak raz, a dobrze, żeby wszystkie durne pomysły, jak ten który realizują teraz wyleciały mu z głowy. Ciekawe tylko czy wtedy coś by w niej zostało.

 - Przerwę? Ale jak to? Hibi-chan to nie fair. Ja nie mam przerw. – miałknął znowu przysuwając się do Hibiyi i lekko potrząsając nim za ramię, chcąc w ten sposób przypomnieć mu o zasadach zakładu. Z tym jednym ‘ale’, że jeśli reguła nie została spisana to dla Hibiyi nie miała żadnego znaczenia.

 - Nikt ci nie bronił upomnieć się o nie. Jakby nie patrzeć masz do tego jakieś tam prawo. – z politowanie wywrócił oczami i nadal nie zaszczycając go spojrzeniem jak muchę strzepnął z ramienia jego dłonie.

 - Powinieneś się cieszyć. Za dotykanie mojej korony powinienem cię zabić już na początku tego dnia. – z wspomnianego, złotego przedmiotu przeniósł wzrok na twarz blondyna, znowu ozdobioną przez zawadiacki uśmiech.

 - To groźba Hibi-chan? Poddajesz się?

 - Nie, tylko mówię co powinienem był zrobić. To nie obejmuje naszego zakładu – spojrzał na duży wahadłowy zegar, którego wskazówki jak na złość okropnie się dzisiaj wlokły. Jeszcze siedemnaście minut do północy. Siedemnaście cholernie długich minut znoszenia paplaniny tego idioty.

 - Hibi-chan, a wiesz... bo jesteśmy w zamku w noc Halloween. Myślisz, że spotkamy jakieś duchy?

 - Nie przypominam sobie żeby ktoś tu kiedyś umarł – wrócił do polerowania swojej i tak już błyszczącej korony, byle tylko nie zwracać za dużej uwagi na Delica i za bardzo się nie denerwować.

 - A morderca? Lokaj zwykle nim jest. Hibi-chan, jesteś mordercą?

 - Jeszcze nie.

[23.45]

 [Shitsuo i Sakuraya]

Cmentarz to chyba trochę dziwne miejsce na obecność drzewa sakury. A jednak to właśnie na jednym z najstarszych i przez większość zapomnianych cmentarzy rosło drzewo wiosną kwitnące najpiękniej ze wszystkich. Zasypywało wtedy drobnymi płatkami kwiatów dwa nagrobki, mieszczące się tuż pod jego rozłożystymi gałęziami. Teraz jedynie rzucało długie, smukłe cienie kryjąc nimi dwie postacie. Różowe kimono jednej z nich delikatnie poruszało się na wietrze, otaczając swojego właściciela delikatną mgiełką. Każdy jego ruch był pełen gracji, sprawiając, że nie sposób było odwrócić od niego wzrok. Tanecznym krokiem podszedł do swojego lokaja i objął go za szyję, nieznacznie przybliżając swoją twarz do jego.

 - Shitsuo-san czas zaraz się skończy, wiesz?

 - Wiem – skinął głową, oplatając bruneta w talii i bardziej przyciągając do siebie.

 - Gdyby wtedy wszystko nie spłonęło... myślisz, że moglibyśmy być razem? – podniósł wzrok na twarz Shitsuo, a delikatny rumieniec zalał jego policzki.

 - Nie miałbym nic przeciwko – posłał mu symetryczny uśmiech i lekko musnął ustami jego usta, po czym ze smutną minął odsunął się od niego i pokazał tarczę swojego kieszonkowego zegarka. Za dwie dwunasta.

 - Chyba powinieneś już iść. Zanim drzwi się zamknął – Sakuraya niechętnie odsunął się od niego i spojrzał na swój nagrobek. Gdyby tu teraz został następną okazje na wrócenie do swojej epoki miałby dopiero za rok. Nawet jeśli byłby przez ten czas ze Shitsuo, nie był to dobry pomysł. Umarli nie powinni zostawać na ziemi dłużej niż to ustalone. Skinął głową i ostatni raz tej nocy uśmiechając się do blondyna i z cichym 'powodzenia' zniknął w kamiennej płycie.

 [00.00]

Różowe płatki sakury osiadły na nagrobku po chwili spalając się i zmieniając w popiół.

- Do następnego Halloween Saku-chan – czasami nie każdy może wrócić do swoich czasów. Dla Shitsuo drzwi z jakiegoś powodu są zamknięte przez cały czas, zmuszając go do pozostania na ziemi i czekania na następne święto zmarłych by mógł spotkać się z bliską mu osobą i po kilku godzinach równie szybko się z nią pożegnać.